Ethisch ondernemen in Afrika
Chocolade, koffie, vanille… telen in onstabiele regio’s zoals Oost-Congo of Madagaskar, hoe doet een mens dat? Eerst en vooral vanuit een visie om economische waarde te creëren voor de lokale producent. En dat werkt, zo vertelt Dimitri Moreels. Dat er soms hulp nodig is van gewapende parkwachters, zoals de Financial Times kopte, relativeert hij sterk.
Dimitri Moreels begrijpt dat Europeanen bij Oost-Congo spontaan denken aan afschuwelijke gebeurtenissen, maar net als de lokale bevolking, leeft en werkt hij er mee. “Het is niet zo dat we continu met kogelvrije vesten rondlopen. Sommige zones zijn moeilijk, sommige zelfs onbereikbaar. Zelf staan we er maar bij stil als we weer de vraag krijgen. We gaan trouwens enkel op pad met rangers als we bezoekers krijgen”, zo glimlacht de CEO van Envirium Life Sciences.
“Ik ben zelf al een kleine twintig jaar actief in Oost-Congo, mijn vennoot Christian Van Osselaer ook al een twintig jaar in Madagaskar en een zestal in Papoea-Nieuw-Guinea. We zijn het erover eens dat wij in dergelijke moeilijke omgevingen een morele verplichting hebben om iets meer te doen dan puur rendement maximaliseren."
We zetten in op samenwerking met onze partners, met name de boeren. Wat niet belet, dat we een 100% profitorganisatie zijn die rendement moet halen om te blijven investeren, te groeien en om onze positie in de waardeketen te versterken. Duurzaamheid kan niet zonder winst. Alles wordt verrekend in de kostprijs en verder moet je de klanten vinden die bereid zijn meer te betalen voor het meerwerk om kwalitatieve producten te bieden, in certificatieprogramma’s, in het behoud van de natuur,…”
Ooit gingen projecten voor humanitaire hulp voorbij aan het luik ondernemerschap. En dan is het niet duurzaam.
Toen Dominique Persoone, bekend vanuit de media en vooral van zijn Chocolate Line-chocoladewinkels in Brugge en Antwerpen, gevraagd werd door Emmanuel de Merode, Anthony Caere en Dimitri Moreels om zijn expertise ten dienste te stellen van een chocoladefabriek die ze wilden oprichten in Oost-Congo, twijfelde hij geen moment.
“Ik ben dankbaar voor het succes en het geluk dat me overkwam in mijn leven. Daarom wil ik mijn tijd, energie en geld steken in het puur sociaal project in Oost-Congo, waar we in Virunga een chocoladefabriek uit de grond stampten. Winst is niet de bedoeling. Alles blijft ter plaatse om de lokale mensen te helpen.”
Rond Virunga telen en verkopen 10.000 cacaoboeren hun bonen, terwijl ze vaak niet eens weten waarvoor de bonen dienen. Vandaag produceert de nieuwe fabriek anderhalve ton chocolade per maand: “Dat is emotioneel ongelofelijk voor deze supertrotse mensen. Ze werken er in de eerste chocoladefabriek van Congo. De fabriek wordt geleid door een team onder leiding van productiechef Roger, die een maand bij mij de stiel kwam leren. Nu gaan we een ander teamlid een maand hier opleiden. Dat motiveert hen.” Het project moet ertoe leiden dat zoveel mogelijk lokale mensen aan het werk kunnen. Zo werd gekozen om het inpakwerk te gunnen aan de echtgenotes van de rangers, in plaats van een inpakmachine te kopen.”
Lees het volledige artikel in het septembernummer van Ondernemen.