Stagflatie: komt het beest uit de jaren zeventig terug?
Inflatie met dubbele cijfers in combinatie met een groeivertraging hebben het begrip ‘stagflatie’ vanonder het stof gehaald. De vergelijking met de jaren zeventig is niet overdreven. Hogere energie- en voedselprijzen creëren een welvaartslek dat oploopt tot ettelijke procentpunten van onze welvaart. Dit gat is niet zonder meer te dichten en stelt het beleid voor een hard verdelingsvraagstuk.
Omwille van de automatische loonindexering moeten we ons in eigen land behoeden voor een herhaling van de fouten van de jaren zeventig. Als gevolg van een snel verlies aan concurrentiekracht, werd koopkracht destijds niet alleen een zaak van procenten maar ook van behoud van werkgelegenheid. Een les die velen blijkbaar zijn vergeten.
Gelukkig zijn er ook heel wat verschilpunten met de jaren zeventig. Het stagflatiebeest beukt op de tralies maar is nog niet uit z’n kooi. Onze energieafhankelijkheid per eenheid bbp is gehalveerd en de energieprijsstijgingen zijn, ondanks alles, veel kleiner. De situatie op de arbeidsmarkt is een pak rooskleuriger en onze welvaart per capita ligt 2,5 keer hoger dan begin jaren zeventig.